Билјана Жикиќ
Со само 48% вакцинирано население, недозволиви грешки на стручниот штаб за Ковид-19 и масовни протести против вакцинација, очигледно е дека кампањата за вакцинација во Словенија беше навистина неуспешна. Владата наместо да придобие што е можно повеќе луѓе, со своето невешто и непрофесионално комуницирање и неверодостојни лица одговорни за комуникација кои одамна ја загубија довербата на граѓаните, постојани корупциски скандали, непрестајна репресија, воведување политички, а не здравствени мерки и со авторитарниот начин на владеење, континуирано ги губеа како довербата така и кандидатите за вакцинација.
И покрај релативно добрата ситуација со пандемијата во Словачка, ова лето државата се соочи со интензивна антиваксерска и антивладина кампања која првенствено беше насочена против вакцинирањето, мерките и ограничувања во врска со пандемијата. Кампањата резултираше со масовни протести кои завршија со собир што се одржа на Денот на донесување на Уставот.
Упадот во американскиот Капитол што го извршија приврзаниците на Доналд Трамп како последен очаен обид да се поништи резултатот од изборите во 2020 година беше исто толку предвидлив колку и шокантен. Четирите години соучесништво од Републиканците додека Трамп ја разјадуваше американската демократија доведоа до тоа земјата да се соочи со најтешкиот момент од Граѓанската војна до денес.
Иронично, мерките против пандемијата што имаат за цел да спасат животи, за првпат предизвикаа трагична смрт на еден млад човек.
Ако сака да ја заштити својата иднина, народот во Хонг Конг мора добро да размисли за потребата за ставање крај на насилните протести и за заедничко решавање на реалните проблеми. Алтернативата не е некаква фантазија за независен и просперитетен Хонг Конг. Алтернативата е уништена економија, поделено општество и изгубена генерација.
Претходните протести, од 2009 наваму, ги дадоа предусловите за едни вакви протести како денешните да бидат можни. Да не беа тие протести, да не беа револтот, упорноста, посветеноста, но и разочарувањето од тие протести, овие протести ќе беа само бледа сенка од она што се сега.
Што го натера македонскиот граѓанин да се откаже од протести? Дали граѓаните ќе се вратат на улиците, и што уште треба да се случи за да почнат масовно да го изразуваат својот револт и да ги бараат своите права?
